Tadeusz Ślusarski

Młode lata

Urodził się 19 maja 1950 roku w Żarach, w rodzinie robotniczej. Już od najmłodszych lat wyróżniał się sprawnością fizyczną i doskonałą koordynacją ruchową – był typem sportowca, który mógłby odnaleźć się w każdej dyscyplinie. Początkowo uczęszczał do Technikum Samochodowego, ale to właśnie tam trafił na swojego pierwszego mentora – Grzegorza Kurkiewicza, który wprowadził go w świat skoku o tyczce. Talent i determinacja młodego Ślusarskiego nie umknęły oczom trenera kadry narodowej, Andrzeja Krzesińskiego.

Wkrótce trafił do Warszawy, do stołecznej Skry – kolebki polskiej lekkoatletyki. Tam rozpoczął się jego marsz ku wielkości. Reprezentował kolejno kluby: Sokoła Żary, Skrę Warszawa i Górnika Zabrze. Był 19-krotnym reprezentantem Polski, halowym rekordzistą świata (5.56 m) i Europy, czterokrotnym rekordzistą kraju, a także wielokrotnym mistrzem Polski.

Szczyt kariery sportowej

Największy triumf przyniosły mu igrzyska olimpijskie w Montrealu w 1976 roku. Mimo kontuzji i dramatycznych przygotowań, zdobył złoty medal po fenomenalnych skokach na 5.20, 5.40 i 5.50 metra – wszystkie w pierwszej próbie, w zimnie i deszczu. Cztery lata później, w Moskwie, udowodnił, że nadal należy do światowej czołówki, zdobywając srebrny medal olimpijski.

Ślusarski brał udział także w mistrzostwach świata i Europy, z sukcesami startował w halowych mistrzostwach kontynentu, gdzie dwukrotnie sięgał po złoto. Jego rekord życiowy – 5.70 m – ustanowiony został w 1983 roku w Brukseli.

Dalsze życie

Po zakończeniu kariery sportowej nie rozstał się ze sportem – został trenerem, uczył wychowania fizycznego, a także wyjechał do Szwecji, by szukać nowych możliwości. Choć życie po sukcesach nie było łatwe – zmagał się z problemami rodzinnymi i finansowymi – pozostał wierny sportowi do samego końca.

Zginął tragicznie 17 sierpnia 1998 roku w wypadku samochodowym, wioząc swojego przyjaciela, również olimpijczyka, Władysława Komara. Miał 48 lat.

Tadeusz Ślusarski – Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony Krzyżem Kawalerskim i pośmiertnie Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski – na zawsze pozostanie symbolem odwagi, hartu ducha i walki mimo przeciwności. Mistrz, który nie tylko skakał wysoko, ale i żył z pasją.